'Als je met zoveel hulpverleners te maken hebt, dan zie je door de bomen het bos niet meer'

Tien jaar geleden veranderde het leven van Annita en Joan ingrijpend. Ze hadden net hun geadopteerde zoon Sem verwelkomd toen Joan een hersentumor bleek te hebben. Een periode van zware operaties, revalidatie en veel geregel volgden. Toen brak Annita haar been en de problemen stapelden zich op. De hulp van Manon, een onafhankelijke cliëntondersteuner, kwam als geroepen.

‘Met 40 uur thuiszorg en hulp van vrienden en familie zijn we die eerste moeilijke periode doorgekomen’, vertelt Annita. ‘Maar makkelijk was het niet. Bovendien: hoe konden we ooit weer bij elkaar wonen? Joan had een prikkelarme omgeving en veel hulp nodig en ik kon de thuissituatie niet combineren met een zware baan.’

Werken langs elkaar in plaats van met elkaar

‘Ik kon na de operaties niet meer lopen en praten’, vertelt Joan. ‘Alles kwam dus op Annita neer.’ Een moeilijke periode waarin ze veel verschillende hulpverleners zagen die vaak langs elkaar heen werkten. Joan moest bijvoorbeeld blind leren typen want ook zijn ogen waren aangetast. Maar door zijn hersenletsel lukte dat niet. Dat gaf veel frustraties. ‘Een medewerker van Visio tipte ons over de onafhankelijke cliëntondersteuning’, zegt Annita. ‘Zo kwam Manon in ons leven. We hadden meteen een goede klik.’

Een buitenstaander die snapt wat er speelt

Manon: ‘Eerst hebben we alles in kaart gebracht. Welke hulpverleners zijn er en wie doet wat? Ook de belasting van Annita speelde een grote rol. Ze wilde graag samen met Joan zijn maar ook meer ruimte voor zichzelf.’ Dat overzicht gaf al veel lucht. Annita: ‘Als je met zoveel hulpverleners te maken hebt, zie je door de bomen het bos niet meer. Het was heel fijn om te sparren met een buitenstaander die snapt wat er speelt. Zij heeft ook alle zorg- en hulpverleners bij elkaar geroepen in een multidisciplinair overleg. Met zoveel problemen zou dat standaard moeten zijn, maar dat is helaas niet zo.’

Van Wmo naar Wlz

Joan kreeg op dat moment nog ondersteuning uit de Wmo. ‘Maar Joan heeft 24 uur per dag zorg nodig dus een Wlz-indicatie lag meer voor de hand’, zegt Manon. ‘Ik heb Annita en Joan bijvoorbeeld verwezen naar een organisatie voor gespecialiseerde ondersteuning voor mensen met NAH (niet-aangeboren hersenletsel). Ik heb geadviseerd een persoonsgebonden budget aan te vragen zodat Annita zelf passende zorg kon regelen. ?

Blij met de kritische blik

Manon: ‘Wat ik bij Annita en Joan gedaan heb, doe ik bij alle cliënten: de situatie en de wensen in kaart brengen en samen zoeken naar de beste oplossing. Het mooiste vind ik dat je zo altijd op maat werkt.’ Annita is blij met de cliëntondersteuning. ‘Ze zijn kritisch, ze signaleren en ze kunnen overstijgend denken. Joan en ik waren de situatie waarin we zaten normaal gaan vinden. Maar die situatie was niet normaal en Manon wees ons daarop. Inmiddels hebben we een nieuwe cliëntondersteuner. Met haar hebben we gelukkig ook een goede klik. Bij elke een nieuwe zorgvraag kunnen we opnieuw een beroep op haar doen.’

Rust in huis en op het werk

Joan woont weer gewoon thuis. Hij heeft een eigen hobbyruimte waar hij in alle rust bezig kan zijn. Twee dagen per week werkt hij in een bedrijf voor mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt. Ook hij is blij met de cliëntondersteuning. ‘Je hebt gewoon iemand nodig met een helicopterview. Alles loopt nu heel soepel en dat heeft veel rust gebracht. Dat komt ook door Annita, zij kan heel goed managen. Daar ben ik heel trots op.’

Noot:
Dit verhaal komt van ikdoemee.nl, de website van Vilans t.b.v. de campagne ‘Samen Sterk voor Kwaliteit’. Met deze campagne zette Vilans zich van 2017 t/m 2018 ervoor in dat mensen met een beperking, wettelijke vertegenwoordigers en professionals vaker met elkaar in gesprek gaan. Met als doel een fijner leven voor mensen met een beperking. 
Op de headerfoto staan niet de mensen uit dit verhaal.